Mια γυναίκα, τρεις άντρες, ένα δαχτυλίδι και ο πόλεμος. Χωρίς ερωτικά τετράγωνα. "Αθώοι" έρωτες τους οποίους ξεπερνά η αληθινή φιλία. Για να είμαι ειλικρινής, κατά τη διάρκεια της ταινάς μου ερχόταν έμπνευση για τρελό θάψιμο. Πέρα από την άθλια ερμηνία του Γκρέγκορι Σμιθ -η οποία κάνει έντονη αντίθεση με τους υπόλοιπους- ποιον πείθει πλέον μια ουτοπική τήρηση υπόσχεσης αιώνιας αγάπης? Και τι ενδιαφέρον μπορεί να έχει η κατεστραμένη ζωή μιας ηρωίδας και των γύρω της εξαιτίας ενός παιδικού έρωτα που δεν ξεπέρασε ποτέ? Παρ'όλα αυτά, το τέλος σε δικαιώνει δίνοντας άλλη διάσταση στην ουσία της ταινίας και στην απάντηση του "τι θέλει να πει ο ποιητής?". So, αν είστε fun των ερωτικοπολεμικών δραμάτων, όλα cool. Για όσους πάλι προτιμούν κάτι πιο σύγχρονο, μια πιο φρέσκια ματιά, καλύτερα να ξεφυλλίσουν το υπόλοιπο πρόγραμμα προβολών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου