Sylvia Plath Απόσπασμα από το ποίημα "Τρεις Γυναίκες"

Tώρα είναι ένας κόσμος από χιόνι. Δεν είμαι στο σπίτι.
Πόσο άσπρα είναι αυτά τα σεντόνια; Tα πρόσωπα χωρίς χαρακτηριστικά.
Είναι γυμνά και αφόρητα, σαν τα πρόσωπα των παιδιών μου,
Αυτά τα μικρά αρρωστιάρικα που γλιστρούν απ’την αγκαλιά μου.
Τα άλλα παιδιά δεν με συγγινούν, είναι φρικτά.
Είναι τόσο πολύχρωμα, τόσο ζωντανά. Δεν είναι ήσυχα,
Ήσυχα σαν τις μικρές ανυπαρξίες που εγκυμονώ.

Είχα τις ευκαιρίες μου. Προσπάθησα ξανά και ξανά.
Έραψα μέσα μου τη ζωή σαν να ήταν ένα σπάνιο όργανο.
Και περπατούσα προσεκτικά, με προφύλαξη, σαν να ήμουν κάτι σπάνιο.
Προσπάθησα να μην σκέφτομαι πολύ. Προσπάθησα να είμαι φυσική.
Προσπάθησα να είμαι τυφλή από έρωτα, σαν τις άλλες γυναίκες,
Τυφλή στο κρεβάτι μου, με τον τυφλό αγαπημένο μου,
Να μην ψάχνω μέσα στο πυκνό σκοτάδι για το πρόσωπο ενός άλλου.

Δεν κοίταζα. Αλλά και πάλι το πρόσωπο ήταν εκέι,
Το πρόσωπο του αγέννητου που αγπούσε την τελειότητά του,
Το πρόσωπο του νεκρού παιδιού που δεν μπορούσε παρά να είναι τέλειο
Μέσα στη γλυκιά γαλήνη του δεν μπορούσε παρά να μείνει ιερό.
Και ύστερα υπήρχαν άλλα πρόσωπα. Τα πρόσωπα εθνών,
Κυβερνήσεων, κοινοβουλίων, κοινωνιών,
Τα απρόσωπα πρόσωπατων συμαντικών ανδρών.

Από αυτούς τους άνδρες φυλάγομαι:
Τρέφουν τόση ζήλια για οτιδήποτε δεν είναι επίπεδο! Είναι φθονεροί θεοί
Που θα έκαναν επίπεδο ολόκληρο τον κόσμο για να τους μοιάσει.
Φαντάζομαι τον Πατέρα κουβεντιάζει με τον Υιό.
Τέτοια επιπεδοσύνη δεν μπορεί παρά να είναι ιερή.
"Ας φτιάξουμε έναν παράγεισο", λένε.
"Ας ισοπεδώσουμε και ας εξαλείψουμε κάθε αισχρή καμπύλη από αυτές τις ψυχές."